Θυμάμαι...
Σήμερα έχεις γενέθλια
Κι εγώ δεν έχω τα κατάλληλα λόγια να σου ευχηθώ
άρχισα να ψάχνω μέσα στη καρδιά μου για όλα τα χαρτάκια που έγραψα εκεί για σένα...
η καρδιά μου χτυπάει δυνατά... που είναι τα χαρτάκια μου?
Τα έχασα?... τα ξέχασα?
Βρήκα τις σιωπές, μαζεμένες και ανακατωμένες με λόγια...
λέξεις μικρές και κοφτές...
λέξεις σιωπής που φώναζαν...
άλλο ένα χαρτάκι...
να είναι αυτό της ευχής μου?

Σκέφτομαι
ότι ο δρόμος μας είναι άγνωστος...
γεμάτος παράξενα μονοπάτια...
εσύ ξυπόλυτος τα περπατάς
νοιώθεις το κάθε αγκάθι...
το κάθε πετραδάκι...
τις λακκούβες με τα νερά που έπεφτες...
τις βροχές...
Τον ήλιο...
και κάθε φορά να τρέχεις για αλλά μέρη... άλλα λιμάνια...

Αποφάσισες...
πως όσοι κι αν είναι δίπλα σου...
πάντα μόνος θα πορεύεσαι...
όσο κυνήγησες τις ομορφιές τόσο αυτές απομακρύνθηκαν από σένα...
κι όσο απέφευγες τις λύπες τόσο εκείνες σε αγκάλιαζαν...
και κάθε φορά που άπλωνες τα χέρια...
ζητώντας βοήθεια...
σου κουνούσαν τα χέρια τους οι άλλοι...
νομίζοντας ότι απλά τους χαιρετάς...

Κατάλαβα...
στις πιο δύσκολες στιγμές μου... ήσουν εκεί
σ’ ένα βλέμμα..
σ’ ένα χαμόγελο...
σε μια αγκαλιά...
Σ’ένα μήνυμα
Σ’ανα τηλεφώνημα
σε μιαν ανάγκη για αγάπη...
ψιτ...εδώ είμαι...σε κάτι τέτοιες στιγμές...
που σε κάνουν να χαμογελάς...
μην περιμένεις άδικα...
σε αυτά τα μικρά κρύβομαι...

Λιγάκι...
λέω να ευχηθώ διαφορετικά
θα τραγουδήσω τις ευχές... παράφωνα

Λιγάκι
Να ομορφύνω την μέρα σου

Ήθελα
να στολίσω με λουλούδια τα λόγια μου, να ομορφύνουν...
μα αν γινόμουν τα λουλούδια σου...?

Ονειροπολώ
και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη από την αληθινή...
μια αλήθεια μεσ’το ψέμα της εποχής
όνειρα που δεν τόλμησαν να βγουν αληθινά μη τύχει και ταράξουν την πραγματικότητα...


τα Χαρτάκια μου
επιστολές με αγάπη γραμμένες

Φοβάσαι
πως τα αισθήματα πια εύκολα ξεπουλιούνται για ένα ηλεκτρονικό χαμόγελο...



Εύχομαι
να μπορώ και να σου εύχομαι κάθε χρόνο