Η θλίψη μας γιορτή...

Αυτός ο μήνας προβλέπετε να είναι μήνας μουσικής και μόνο ...

Μιας και οι λέξεις πάλι με εγκαταλείπουν...

Τουλάχιστον η μουσική δεν με έχει αφήσει ακόμη
πάντα εδώ συντροφιά μου, παρέα στις χαρές και στις λύπες στις μοναξιές...

Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω
όμως ποτέ χωρίς τραγούδια.....




Η θλίψη μας γιορτή

Σκιές

Είναι μέρες που δεν θέλω να μιλήσω σε κανένα
Είναι ώρες που δεν θέλω να αντικρίσω ούτε εσένα
Ένα πράγμα μόνο θέλω να μείνω σπίτι
Με ένα φώς αναμμένο να περιμένω ό,τι μου λείπει

Να με ψάχνουνε όλοι μα κανείς να μη με βρίσκει
Έτσι απλά για να ξεφύγω δεν σου κρύβω πως για λίγο
Φοβάμαι, φοβάμαι να μην μείνω μόνος
Θέλω να φύγω προτού να φύγει ο χρόνος

Υπάρχει λόγος, μια φωτογραφία που την πήρε ο χρόνος
Να με κοιτάει δεν μιλάει γι' αυτό μιλάω μόνος
Σε ένα δωμάτιο παρέα με σκιές να σκαλίζω πληγές
Από το χτές, κοίτα με τι θες; Μίλα μου για πες
Όλα είναι εντάξει μια βόλτα με τ' αμάξι Φιλαδέλφεια Γαλάτσι όλα είναι ίδια
τίποτα δεν έχει αλλάξει τίποτα τίποτα τίποτα

Κι όταν έρθει η χαρά, μες στα χέρια μου σφιχτά
Θα την κρύψω μυστικά για να μην ξαναχαθεί
Κι αν ακούσεις μια κραυγή θα είναι το τραγούδι που ενώνει,
Πάλι δίπλα μου εσύ και η θλίψη μας γιορτή

Ανάβω ένα τσιγάρο και γουστάρω πολύ
Τι να σου πάρω ένα φιλί.... δεν μου αρκεί,
Μαγική η ματιά, μου μιλά στην ψυχή,
Ψυχικά είσαι εδώ, σωματικά είσαι εκεί....
Θα 'θελα να δω το προσωπό μου να κρύβει τον θυμό μου
Και να βρεί το όνειρό μου μέσα στην ρωγμή του χρόνου,
Χαμογελό μου μείνε κοντά μου για το καλό μου,
Στέκομαι σε ένα πάρκο μόνος και σκέφτομαι
Τι παραπάνω μπορώ να κάνω απ' το να παίζω και να χάνω
Τι παραπάνω μπορώ να κάνω απ' το να ζήσω ή να πεθάνω...

Πως να ζήσω σε αυτό, αυτόν τον κόσμο που με διώχνει,
Του ονείρου μου η μορφή χάνεται γυμνή στην σκόνη...
Μα τα μάτια σου σαν δω όλα φαντάζουνε πριν χρόνια
Το τραγούδι το παλιό μα εσύ δεν φάνηκες ακόμα

Κι όταν έρθει η χαρά, μες στα χέρια μου σφιχτά
Θα την κρύψω μυστικά για να μην ξαναχαθεί
Κι αν ακούσεις μια κραυγή θα είναι το τραγούδι που ενώνει,
Πάλι δίπλα μου εσύ και η θλίψη μας γιορτή

Read more...

Αυτός ο τόπος...

Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος,
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος;!


Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι και να μην πνίγεσαι;
Μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι,
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι, και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη, που είσαι τώρα πια χαμένη;, εξαντλημένη,
ξοφλημένη! Αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες, τώρα πάλι να:
με τα τέρατα πως έμπλεξες; Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις; η ζωή σου είναι.
και του θανάτου η έλξη.


Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό στην χώρα των μπορντό ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων, των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε
τα μωρά υστερόβουλα, κι όλα ανώφελα κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα πως
γίνονται : ανώδυνα!


Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε,
βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με

«Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε,
βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με»


Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σαν σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν μου πάγωσε το αίμα..



Αγάπησέ με σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε,
βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με..





"Freedom of Speech" & Ραυτοπούλου Ευτυχία

Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος

Read more...

Θυμάμαι...
Σήμερα έχεις γενέθλια
Κι εγώ δεν έχω τα κατάλληλα λόγια να σου ευχηθώ
άρχισα να ψάχνω μέσα στη καρδιά μου για όλα τα χαρτάκια που έγραψα εκεί για σένα...
η καρδιά μου χτυπάει δυνατά... που είναι τα χαρτάκια μου?
Τα έχασα?... τα ξέχασα?
Βρήκα τις σιωπές, μαζεμένες και ανακατωμένες με λόγια...
λέξεις μικρές και κοφτές...
λέξεις σιωπής που φώναζαν...
άλλο ένα χαρτάκι...
να είναι αυτό της ευχής μου?

Σκέφτομαι
ότι ο δρόμος μας είναι άγνωστος...
γεμάτος παράξενα μονοπάτια...
εσύ ξυπόλυτος τα περπατάς
νοιώθεις το κάθε αγκάθι...
το κάθε πετραδάκι...
τις λακκούβες με τα νερά που έπεφτες...
τις βροχές...
Τον ήλιο...
και κάθε φορά να τρέχεις για αλλά μέρη... άλλα λιμάνια...

Αποφάσισες...
πως όσοι κι αν είναι δίπλα σου...
πάντα μόνος θα πορεύεσαι...
όσο κυνήγησες τις ομορφιές τόσο αυτές απομακρύνθηκαν από σένα...
κι όσο απέφευγες τις λύπες τόσο εκείνες σε αγκάλιαζαν...
και κάθε φορά που άπλωνες τα χέρια...
ζητώντας βοήθεια...
σου κουνούσαν τα χέρια τους οι άλλοι...
νομίζοντας ότι απλά τους χαιρετάς...

Κατάλαβα...
στις πιο δύσκολες στιγμές μου... ήσουν εκεί
σ’ ένα βλέμμα..
σ’ ένα χαμόγελο...
σε μια αγκαλιά...
Σ’ένα μήνυμα
Σ’ανα τηλεφώνημα
σε μιαν ανάγκη για αγάπη...
ψιτ...εδώ είμαι...σε κάτι τέτοιες στιγμές...
που σε κάνουν να χαμογελάς...
μην περιμένεις άδικα...
σε αυτά τα μικρά κρύβομαι...

Λιγάκι...
λέω να ευχηθώ διαφορετικά
θα τραγουδήσω τις ευχές... παράφωνα

Λιγάκι
Να ομορφύνω την μέρα σου

Ήθελα
να στολίσω με λουλούδια τα λόγια μου, να ομορφύνουν...
μα αν γινόμουν τα λουλούδια σου...?

Ονειροπολώ
και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη από την αληθινή...
μια αλήθεια μεσ’το ψέμα της εποχής
όνειρα που δεν τόλμησαν να βγουν αληθινά μη τύχει και ταράξουν την πραγματικότητα...


τα Χαρτάκια μου
επιστολές με αγάπη γραμμένες

Φοβάσαι
πως τα αισθήματα πια εύκολα ξεπουλιούνται για ένα ηλεκτρονικό χαμόγελο...



Εύχομαι
να μπορώ και να σου εύχομαι κάθε χρόνο

Read more...

Σάπια τριαντάφυλλα

Μάζεψα, τα πράγματα που είχα αφήσει πίσω
Να σου θυμίζουν πως σ' αγαπώ.
Σε κοίταξα, κοιμόσουνα στο πλάι μου γλυκά
Και λέω ξανά, σε αγαπώ.
Σηκώθηκα, σιγά - σιγά χωρίς να σε ξυπνήσω,
Μην κοιτάξω πίσω, με παρακαλώ.

Και εγώ εδώ, βιάζω τα όνειρά μου
Σαν σάπια τριαντάφυλλα μυρίζουν

Σαν ρόδα που ποτέ τους δεν ανθίζουν
Που δε θα βρουν την άνοιξη ποτέ.

Στο δρόμο μου, τα χρώματα θολώνουν το μυαλό μου
Δυο νότες φάλτσες τραγουδώ.
Θυμήθηκα, τα τρένα που έφυγαν και είχα μείνει πίσω
Μέσα στο κρύο, στο σταθμό.
Οι σκέψεις μου, ναυάγια στη μέση του Δεκέμβρη
Που βρήκαν μόνο τους νεκρούς.

Και εγώ εδώ, βιάζω τα όνειρά μου
Σαν σάπια τριαντάφυλλα μυρίζουν
Σαν ρόδα που ποτέ τους δεν ανθίζουν
Που δε θα βρουν την άνοιξη ποτέ.

Read more...

Φοβάμαι, λες

Φοβάμαι, λες.

Φοβάμαι κι έχω κρύψει σ’ ένα βιβλίο παλιό το γαλήνιο πρόσωπο μου να το θυμάμαι.
Ποια βήματα μοιάζουν οικεία όταν έχεις γεννηθεί στο διπλανό κρεβάτι με τη μοναξιά;
Ενώνω τα γόνατά μου με το πρόσωπο κάθε που ξαπλώνω.
Εκείνο το παράξενο που κυοφορώ με πονάει.
Το κάνουν να με πονάει.
Το χέρι το ξένο που μπαίνει μέσα στην ψυχή, που απλώνεται πάνω στο σώμα μα το κυριότερο που δεν καταλαβαίνει.
Αφήνει μια γραμμή αίματος πάνω στα σεντόνια κάθε φορά.
Πάει καιρός που δεν αφήνω την ψυχή μου να κοιμηθεί.
Παραμονεύει ένας εφιάλτης.
Ένα μαχαίρι που θα κόψει τον ομφάλιο λώρο με την ψυχή, άρα με τη ζωή μου.
Τη ζωή μου…

Ξαπλώνω σ’ έναν κρεβάτι μεταλλικό.
Κάποτε αντικρίζω χεράκια μικρά να περνούν μέσα από τα κάγκελά του.
Χαράσσω πάνω τους τις μέρες, όχι στα χέρια για τα κάγκελα λέω, μέρες μιας απόφασης καταδικαστικής.

Νηστεύω τη ζωή μου.
Κλείνω σε μικρά αποστειρωμένα κουτάκια νοσοκομείου τα όνειρά μου.
Πνίγω στα χτυπήματα των δεικτών του ρολογιού τις κραυγές μου.
Οι σιωπές μου με γεννούν ξανά και ξανά και ξανά.
Κι εσύ ρωτάς τ’ όνομα μου, ρωτάς ηλικία και διεύθυνση.
Πώς να σου μιλήσω δίχως φωνή.
Πώς να σου γράψω τ’ όνομά μου, δίχως στοιχεία ύπαρξη χαμένη με χαμένη ταυτότητα και διαβατήριο σχισμένο απ’ την αστυνομία;
Μονάχα που εκεί μένω σε πάω.
Σπίτι ξύλινο παλιό με περιστέρια στη σκεπή του.
Έχω παρέα μου τα περιστέρια.
Ότι μου έχει μείνει.
Και μια σακατεμένη περηφάνια για να σου δείξω πως μένω εκεί.

Το σπίτι μου ρημαγμένο, περισσότερο απ’ τους άνεμους της ψυχής μου παρά απ’ τα χρόνια.
Άδειο σχεδόν.
Μονάχα εκείνο το κρεβάτι το μεταλλικό με τα πόδια τα ριζωμένα στο πάτωμα έχει μείνει.
Δεν αλλάζει θέση πια.
Ριζώνουν οι κινήσεις μέσα στους τοίχους, ριζώνουν οι επιθυμίες, ριζώνουν τα λόγια κυρίως εκείνα που δεν ειπώνονται
Άντε να ξεκολλήσεις τη ζωή σου…

Φοβάμαι εκείνον που φωνάζει ακόμα το όνομα μου τις νύχτες.
Φοβάμαι μη ξυπνήσει όσα υπνώτισα εντός μου και χαθώ αναζητώντας.
Φοβάμαι την ερημιά που σαν το σαράκι κατασπάραξε τα πάντα στο σπίτι εκτός ίσως από εμένα.
Φοβάμαι μην απ’ τις χαραμάδες μπει ο αέρας και χρειαστεί πάλι ν’ ανασάνω.

Κι αν ακόμα ζω είναι που φοβάμαι να πεθάνω…

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΟΥΡΑΚΗΣ

Read more...

ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει...

Να μάζευα τα δάκρυα που από μικρός κλαίω

θα 'χα δική μου θάλασσα στα κύματα να πλέω.

Δεν έχω τι να πω το ξέρω σ’ αγαπώ

Μα φεύγω πριν χαθείς για να με ξαναβρείς

Το δάκρυ της χαράς έρχεται σαν γυρνάς

σαν σύννεφο βροχής στη διψασμένη γη

Ποιος θα το φανταστεί πως η αγάπη αυτή

αγγίζει την καρδιά μονάχα από μακριά

Μορφή δική σου προσπαθώ, στο δάκρυ μου να δώσω -

ώρες που κλαίω μοναχός δίπλα μου να σε νιώσω.

Το δάκρυ, όλοι το ξέρουν, είναι μια φωτιά
κι ο στεναγμός μια φωνή της πληγής μας.
Καλημέρα λοιπόν σε σας που δεν κλαίτε κι έχετε τα μάτια ξεκούραστα.
'Oσο για μένα, ξέρω τώρα πια τι είναι αυτός ο κόσμος.

Κρίτων Αθανασούλης

Read more...

Μικρές αδυναμίες

Ακόμη μια δύσκολη μέρα και η σημερινή από πολλές απόψεις...

Σήμερα , ενώ είχα πολλά στο μυαλό μου που θα ήθελα να γράψω, δεν μου έβγαινε τίποτα!

Δεν μου έμεινε διάθεσή να σκεφτώ ούτε και να γράψω...

Δεν έχω και κάτι να πω...

Μάλλον έχω πολλά να πω αλλά δεν έχω καθαρή σκέψη για να τα εκφράσω...

Όλα μπερδεμένες σκέψεις μέσα στο μυαλό μου...

Δεν πειράζει, άλλωστε δεν είναι και η πρώτη φορά...

Ξημερώνει Κυριακή μέρα ξεκούρασης, και αυτό είναι κάτι...

Είναι μια αισιόδοξη σκέψη που έκανα σήμερα!

Έχω πολλές αισιόδοξες σκέψεις στο μυαλό μου , αλλά και οι απαισιόδοξες δεν λείπουν...

Λειτουργούν μέσα μου σαν να έχουν πόλεμο μεταξύ τους ,αλλά δεν έχω διάθεση να τις σκεφτώ σήμερα...ούτε τις μεν , ούτε τις δε...


Μια όμορφη μέρα να έχουμε....

Read more...