Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Αυτός ο τόπος...







Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος,
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος;!


Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι και να μην πνίγεσαι;
Μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι,
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι, και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη, που είσαι τώρα πια χαμένη;, εξαντλημένη,
ξοφλημένη! Αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες, τώρα πάλι να:
με τα τέρατα πως έμπλεξες; Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις; η ζωή σου είναι.
και του θανάτου η έλξη.


Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό στην χώρα των μπορντό ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων, των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε
τα μωρά υστερόβουλα, κι όλα ανώφελα κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα πως
γίνονται : ανώδυνα!


Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε,
βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με

«Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε,
βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με»


Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σαν σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν μου πάγωσε το αίμα..



Αγάπησέ με σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε,
βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με..






"Freedom of Speech" & Ραυτοπούλου Ευτυχία
Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος

Θυμάμαι...

Θυμάμαι... Σήμερα έχεις γενέθλια Κι εγώ δεν έχω τα κατάλληλα λόγια να σου ευχηθώ άρχισα να ψάχνω μέσα στη καρδιά μου για όλα τα χαρτάκια που έγραψα εκεί για σένα... η καρδιά μου χτυπάει δυνατά... που είναι τα χαρτάκια μου? Τα έχασα?... τα ξέχασα? Βρήκα τις σιωπές, μαζεμένες και ανακατωμένες με λόγια... λέξεις μικρές και κοφτές... λέξεις σιωπής που φώναζαν... άλλο ένα χαρτάκι... να είναι αυτό της ευχής μου? Σκέφτομαι ότι ο δρόμος μας είναι άγνωστος... γεμάτος παράξενα μονοπάτια... εσύ ξυπόλυτος τα περπατάς νοιώθεις το κάθε αγκάθι... το κάθε πετραδάκι... τις λακκούβες με τα νερά που έπεφτες... τις βροχές... Τον ήλιο... και κάθε φορά να τρέχεις για αλλά μέρη... άλλα λιμάνια... Αποφάσισες... πως όσοι κι αν είναι δίπλα σου... πάντα μόνος θα πορεύεσαι... όσο κυνήγησες τις ομορφιές τόσο αυτές απομακρύνθηκαν από σένα... κι όσο απέφευγες τις λύπες τόσο εκείνες σε αγκάλιαζαν... και κάθε φορά που άπλωνες τα χέρια... ζητώντας βοήθεια... σου κουνούσαν τα χέρια τους οι άλλοι... νομίζοντας ότι απλά τους χαιρετάς... Κατάλαβα... στις πιο δύσκολες στιγμές μου... ήσουν εκεί σ’ ένα βλέμμα.. σ’ ένα χαμόγελο... σε μια αγκαλιά... Σ’ένα μήνυμα Σ’ανα τηλεφώνημα σε μιαν ανάγκη για αγάπη... ψιτ...εδώ είμαι...σε κάτι τέτοιες στιγμές... που σε κάνουν να χαμογελάς... μην περιμένεις άδικα... σε αυτά τα μικρά κρύβομαι... Λιγάκι... λέω να ευχηθώ διαφορετικά θα τραγουδήσω τις ευχές... παράφωνα Λιγάκι Να ομορφύνω την μέρα σου Ήθελα να στολίσω με λουλούδια τα λόγια μου, να ομορφύνουν... μα αν γινόμουν τα λουλούδια σου...? Ονειροπολώ και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη από την αληθινή... μια αλήθεια μεσ’το ψέμα της εποχής όνειρα που δεν τόλμησαν να βγουν αληθινά μη τύχει και ταράξουν την πραγματικότητα... τα Χαρτάκια μου επιστολές με αγάπη γραμμένες Φοβάσαι πως τα αισθήματα πια εύκολα ξεπουλιούνται για ένα ηλεκτρονικό χαμόγελο... Εύχομαι να μπορώ και να σου εύχομαι κάθε χρόνο

Save The World

Shadow Red Hand

  ©Template by Charos Blogger.