Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Θυμάμαι...
Σήμερα έχεις γενέθλια
Κι εγώ δεν έχω τα κατάλληλα λόγια να σου ευχηθώ
άρχισα να ψάχνω μέσα στη καρδιά μου για όλα τα χαρτάκια που έγραψα εκεί για σένα...
η καρδιά μου χτυπάει δυνατά... που είναι τα χαρτάκια μου?
Τα έχασα?... τα ξέχασα?
Βρήκα τις σιωπές, μαζεμένες και ανακατωμένες με λόγια...
λέξεις μικρές και κοφτές...
λέξεις σιωπής που φώναζαν...
άλλο ένα χαρτάκι...

να είναι αυτό της ευχής μου?

Σκέφτομαι
ότι ο δρόμος μας είναι άγνωστος...
γεμάτος παράξενα μονοπάτια...
εσύ ξυπόλυτος τα περπατάς
νοιώθεις το κάθε αγκάθι...
το κάθε πετραδάκι...

τις λακκούβες με τα νερά που έπεφτες...
τις βροχές...
Τον ήλιο...
και κάθε φορά να τρέχεις για αλλά μέρη... άλλα λιμάνια...

Αποφάσισες...

πως όσοι κι αν είναι δίπλα σου...
πάντα μόνος θα πορεύεσαι...
όσο κυνήγησες τις ομορφιές τόσο αυτές απομακρύνθηκαν από σένα...
κι όσο απέφευγες τις λύπες τόσο εκείνες σε αγκάλιαζαν...
και κάθε φορά που άπλωνες τα χέρια...
ζητώντας βοήθεια...
σου κουνούσαν τα χέρια τους οι άλλοι...
νομίζοντας ότι απλά τους χαιρετάς...

Κατάλαβα...
στις πιο δύσκολες στιγμές μου... ήσουν εκεί
σ’ ένα βλέμμα..
σ’ ένα χαμόγελο...
σε μια αγκαλιά...
Σ’ένα μήνυμα

Σ’ανα τηλεφώνημα
σε μιαν ανάγκη για αγάπη...
ψιτ...εδώ είμαι...σε κάτι τέτοιες στιγμές...
που σε κάνουν να χαμογελάς...
μην περιμένεις άδικα...
σε αυτά τα μικρά κρύβομαι...

Λιγάκι...
λέω να ευχηθώ διαφορετικά
θα τραγουδήσω τις ευχές... παράφωνα

Λιγάκι
Να ομορφύνω την μέρ
α σου

Ήθελα
να στολίσω με λουλούδια τα λόγια μου, να ομορφύνουν...
μα αν γινόμουν τα λουλούδια σου...?

Ονειροπολώ
και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη
από την αληθινή...
μια αλήθεια μεσ’το ψέμα της εποχής
όνειρα που δεν τόλμησαν να βγουν αληθινά μη τύχει και ταράξουν την πραγματικότητα...


τα Χαρτάκια μου
επιστολές με αγάπη γραμμένες


Φοβάσαι
πως τα αισθήματα πια εύκολα ξεπουλιούνται για ένα ηλεκτρονικό χαμόγελο...



Εύχομαι
να μπορώ και να σου εύχομαι κάθε χρόνο

Read more...

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Σάπια τριαντάφυλλα


Μάζεψα, τα πράγματα που είχα αφήσει πίσω
Να σου θυμίζουν πως σ' αγαπώ.
Σε κοίταξα, κοιμόσουνα στο πλάι μου γλυκά
Και λέω ξανά, σε αγαπώ.
Σηκώθηκα, σιγά - σιγά χωρίς να σε ξυπνήσω,

Μην κοιτάξω πίσω, με παρακαλώ.


Και εγώ εδώ, βιάζω τα όνειρά μου

Σαν σάπια τριαντάφυλλα μυρίζουν

Σαν ρόδα που ποτέ τους δεν ανθίζουν
Που δε θα βρουν την άνοιξη ποτέ.

Στο δρόμο μου, τα χρώματα θολώνουν το μυαλό μου
Δυο νότες φάλτσες τραγουδώ.
Θυμήθηκα, τα τρένα που έφυγαν και είχα μείνει πίσω
Μέσα στο κρύο, στο σταθμό.
Οι σκέψεις μου, ναυάγια στη μέση του Δεκέμβρη

Που βρήκαν μόνο τους νεκρούς.


Και εγώ εδώ, βιάζω τα όνειρά μου
Σαν σάπια τριαντάφυλλα μυρίζουν
Σαν ρόδα που ποτέ τους δεν ανθίζουν

Που δε θα βρουν την άνοιξη ποτέ.



Read more...

Φοβάμαι, λες

Φοβάμαι, λες.

Φοβάμαι κι έχω κρύψει σ’ ένα βιβλίο παλιό το γαλήνιο πρόσωπο μου να το θυμάμαι.

Ποια βήματα μοιάζουν οικεία όταν έχεις γεννηθεί στο διπλανό κρεβάτι με τη μοναξιά;
Ενώνω τα γόνατά μου με το πρόσωπο κάθε που ξαπλώνω.
Εκείνο το παράξενο που κυοφορώ με πονάει.
Το κάνουν να με πονάει.
Το χέρι το ξένο που μπαίνει μέσα στην ψυχή, που απλώνεται πάνω στο σώμα μα το κυριότερο που δεν καταλαβαίνει.
Αφήνει μια γραμμή αίματος πάνω στα σεντόνια κάθε φορά.
Πάει καιρός που δεν αφήνω την ψυχή μου να κοιμηθεί.
Παραμονεύει ένας εφιάλτης.
Ένα μαχαίρι που θα κόψει τον ομφάλιο λώρο με την ψυχή, άρα με τη ζωή μου.
Τη ζωή μου…

Ξαπλώνω σ’ έναν κρεβάτι μεταλλικό.

Κάποτε αντικρίζω χεράκια μικρά να περνούν μέσα από τα κάγκελά του.
Χαράσσω πάνω τους τις μέρες, όχι στα χέρια για τα κάγκελα λέω, μέρες μιας απόφασης καταδικαστικής.

Νηστεύω τη ζωή μου.

Κλείνω σε μικρά αποστειρωμένα κουτάκια νοσοκομείου τα όνειρά μου.
Πνίγω στα χτυπήματα των δεικτών του ρολογιού τις κραυγές μου.
Οι σιωπές μου με γεννούν ξανά και ξανά και ξανά.
Κι εσύ ρωτάς τ’ όνομα μου, ρωτάς ηλικία και διεύθυνση.
Πώς να σου μιλήσω δίχως φωνή.
Πώς να σου γράψω τ’ όνομά μου, δίχως στοιχεία ύπαρξη χαμένη με χαμένη ταυτότητα και διαβατήριο σχισμένο απ’ την αστυνομία;
Μονάχα που εκεί μένω σε πάω.
Σπίτι ξύλινο παλιό με περιστέρια στη σκεπή του.
Έχω παρέα μου τα περιστέρια.
Ότι μου έχει μείνει.
Και μια σακατεμένη περηφάνια για να σου δείξω πως μένω εκεί.

Το σπίτι μου ρημαγμένο, περισσότερο απ’ τους άνεμους της ψυχής μου παρά απ’ τα χρόνια.

Άδειο σχεδόν.
Μονάχα εκείνο το κρεβάτι το μεταλλικό με τα πόδια τα ριζωμένα στο πάτωμα έχει μείνει.
Δεν αλλάζει θέση πια.
Ριζώνουν οι κινήσεις μέσα στους τοίχους, ριζώνουν οι επιθυμίες, ριζώνουν τα λόγια κυρίως εκείνα που δεν ειπώνονται
Άντε να ξεκολλήσεις τη ζωή σου…

Φοβάμαι εκείνον που φωνάζει ακόμα το όνομα μου τις νύχτες.

Φοβάμαι μη ξυπνήσει όσα υπνώτισα εντός μου και χαθώ αναζητώντας.
Φοβάμαι την ερημιά που σαν το σαράκι κατασπάραξε τα πάντα στο σπίτι εκτός ίσως από εμένα.
Φοβάμαι μην απ’ τις χαραμάδες μπει ο αέρας και χρειαστεί πάλι ν’ ανασάνω.

Κι αν ακόμα ζω είναι που φοβάμαι να πεθάνω…



ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΟΥΡΑΚΗΣ




Read more...

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει...

Να μάζευα τα δάκρυα που από μικρός κλαίω

θα 'χα δική μου θάλασσα στα κύματα να πλέω.




Δεν έχω τι να πω το ξέρω σ’ αγαπώ
Μα φεύγω πριν χαθείς για να με ξαναβρείς

Το δάκρυ της χαράς έρχεται σαν γυρνάς
σαν σύννεφο βροχής στη διψασμένη γη

Ποιος θα το φανταστεί πως η αγάπη αυτή
αγγίζει την καρδιά μονάχα από μακριά



Μορφή δική σου προσπαθώ, στο δάκρυ μου να δώσω -

ώρες που κλαίω μοναχός δίπλα μου να σε νιώσω.



Το δάκρυ, όλοι το ξέρουν, είναι μια φωτιά
κι ο στεναγμός μια φωνή της πληγής μας.
Καλημέρα λοιπόν σε σας που δεν κλαίτε κι έχετε τα μάτια ξεκούραστα.
'Oσο για μένα, ξέρω τώρα πια τι είναι αυτός ο κόσμος.


Κρίτων Αθανασούλης





Read more...

Μικρές αδυναμίες





Ακόμη μια δύσκολη μέρα και η σημερινή από πολλές απόψεις...

Σήμερα , ενώ είχα πολλά στο μυαλό μου που θα ήθελα να γράψω, δεν μου έβγαινε τίποτα!

Δεν μου έμεινε διάθεσή να σκεφτώ ούτε και να γράψω...

Δεν έχω και κάτι να πω...

Μάλλον έχω πολλά να πω αλλά δεν έχω καθαρή σκέψη για να τα εκφράσω...

Όλα μπερδεμένες σκέψεις μέσα στο μυαλό μου...

Δεν πειράζει, άλλωστε δεν είναι και η πρώτη φορά...

Ξημερώνει Κυριακή μέρα ξεκούρασης, και αυτό είναι κάτι...

Είναι μια αισιόδοξη σκέψη που έκανα σήμερα!

Έχω πολλές αισιόδοξες σκέψεις στο μυαλό μου , αλλά και οι απαισιόδοξες δεν λείπουν...

Λειτουργούν μέσα μου σαν να έχουν πόλεμο μεταξύ τους ,αλλά δεν έχω διάθεση να τις σκεφτώ σήμερα...ούτε τις μεν , ούτε τις δε...


Μια όμορφη μέρα να έχουμε....




Read more...

Θυμάμαι...

Θυμάμαι... Σήμερα έχεις γενέθλια Κι εγώ δεν έχω τα κατάλληλα λόγια να σου ευχηθώ άρχισα να ψάχνω μέσα στη καρδιά μου για όλα τα χαρτάκια που έγραψα εκεί για σένα... η καρδιά μου χτυπάει δυνατά... που είναι τα χαρτάκια μου? Τα έχασα?... τα ξέχασα? Βρήκα τις σιωπές, μαζεμένες και ανακατωμένες με λόγια... λέξεις μικρές και κοφτές... λέξεις σιωπής που φώναζαν... άλλο ένα χαρτάκι... να είναι αυτό της ευχής μου? Σκέφτομαι ότι ο δρόμος μας είναι άγνωστος... γεμάτος παράξενα μονοπάτια... εσύ ξυπόλυτος τα περπατάς νοιώθεις το κάθε αγκάθι... το κάθε πετραδάκι... τις λακκούβες με τα νερά που έπεφτες... τις βροχές... Τον ήλιο... και κάθε φορά να τρέχεις για αλλά μέρη... άλλα λιμάνια... Αποφάσισες... πως όσοι κι αν είναι δίπλα σου... πάντα μόνος θα πορεύεσαι... όσο κυνήγησες τις ομορφιές τόσο αυτές απομακρύνθηκαν από σένα... κι όσο απέφευγες τις λύπες τόσο εκείνες σε αγκάλιαζαν... και κάθε φορά που άπλωνες τα χέρια... ζητώντας βοήθεια... σου κουνούσαν τα χέρια τους οι άλλοι... νομίζοντας ότι απλά τους χαιρετάς... Κατάλαβα... στις πιο δύσκολες στιγμές μου... ήσουν εκεί σ’ ένα βλέμμα.. σ’ ένα χαμόγελο... σε μια αγκαλιά... Σ’ένα μήνυμα Σ’ανα τηλεφώνημα σε μιαν ανάγκη για αγάπη... ψιτ...εδώ είμαι...σε κάτι τέτοιες στιγμές... που σε κάνουν να χαμογελάς... μην περιμένεις άδικα... σε αυτά τα μικρά κρύβομαι... Λιγάκι... λέω να ευχηθώ διαφορετικά θα τραγουδήσω τις ευχές... παράφωνα Λιγάκι Να ομορφύνω την μέρα σου Ήθελα να στολίσω με λουλούδια τα λόγια μου, να ομορφύνουν... μα αν γινόμουν τα λουλούδια σου...? Ονειροπολώ και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη από την αληθινή... μια αλήθεια μεσ’το ψέμα της εποχής όνειρα που δεν τόλμησαν να βγουν αληθινά μη τύχει και ταράξουν την πραγματικότητα... τα Χαρτάκια μου επιστολές με αγάπη γραμμένες Φοβάσαι πως τα αισθήματα πια εύκολα ξεπουλιούνται για ένα ηλεκτρονικό χαμόγελο... Εύχομαι να μπορώ και να σου εύχομαι κάθε χρόνο

Save The World

Shadow Red Hand

  ©Template by Charos Blogger.